دسترسی پیاده به ا‌‌‌یستگاه‌های حمل و نقل عمومی

پایداری شهرها به عوامل متعددی از جمله سیستم حمل و نقل کارا و کارامد ‌وابسته است‌. رشد سیستم حمل‌و‌نقل شهری در کشورهای توسعه‌یافته و در حال توسعه در گذشته پیامد‌های یکسان و برابر برای ساکنین‌ خود فراهم نکرده است و‌ الزاماً موجب پایداری این شهرها نشده است. ‌سیستم حمل‌و‌نقل پایدار شهری بایستی تحرک و دسترسی را برای تمامی اقشار مختلف شهری به ‌طور برابر، ایمن، راحت و مناسب فراهم آورد. تحقق این موضوع گرچه برای همه افراد با سطح درآمدی متفاوت بسیار پیچیده و از چالش‌های شهرها‌ی بزرگ و متروپولیتن‌هاست، اما تجربه بسیاری از شهرهای توسعه‌یافته و در حال توسعه نشان می‌دهد که این موضوع به کمک طراحی شهری دست‌یافتنی است به ‌شرطی که ‌سیستم‌های حمل‌و‌نقل شهری در پیوند باهم دیده‌ ‌و نیاز‌های همه کاربران در طراحی‌ها در نظر گرفته شوند. ‌بنابراین تحقق پایداری سیستم حمل‌و‌نقل شهری بدون در نظر گرفتن نیازهای شهروندان و طراحی مناسب فضاهای شهری برای کلیه استفاده‌کنندگان ‌حمل‌و‌نقل شامل موتوری و غیر موتوری نظیر پیاده و دوچرخه امکان‌پذیر نیست. رویکرد کشورهای توسعه‌یافته و در حال توسعه گرچه در میزان سرمایه‌گذاری‌، توسعه زیرساخت‌ها و به‌کارگیری تکنولوژی حمل‌و‌نقل شهری متفاوت است، اما به دنبال سلطه بدون وقفه اتو‌مبیل شخصی در شهر‌ها در قرن پیش، اکنون توجه به توسعه و گسترش حمل‌و‌نقل عمومی در اغلب شهرها با توجه به آلودگی هوا، شلوغی و ازدحام بسیار بیشتر از گذشته احساس می‌شود و دسترسی ایمن و راحت پیاده و دوچرخه در پیوند با سیستم‌‌های حمل‌و‌نقل عمومی به یک ضرورت اساسی تبدیل شده و مورد توجه دوباره طراحان شهری قرار گرفته است‌. هدف از طرح این موضوع، بررسی اهمیت دسترسی مناسب و راحت به ایستگاه‌های حمل‌و‌نقل عمومی برای کلیه کاربران به خصوص پیاده و دوچرخه است. ‌در این مقاله تلاش شده تا نشان داده شود که پیاده‌ها و دوچرخه سوارها ریسک‌پذیرترین اقشار استفاده‌کننده از فضای عمومی و ترافیک مختلط شهری هستند و در صورتی که طراحی شهری، ‌دسترسی ایمن و راحت ‌پیاده و دوچرخه را به سیستم حمل‌و‌نقل عمومی در نظر نگیرد می‌تواند به عنوان عاملی باز‌دارنده برای استفاده‌‌کنندگان از این سیستم‌ها‌، و باعث کاهش‌ کارایی آنها و مشوقی برای استفاده بیشتر از اتومبیل شخصی شود.